به صفحه ی تلویزیون خیره شده بود، اتاق تاریک بود و فقط "نورِصفحه ی تلویزیون" بود که تمامِ صورتش را فراگرفته بود . "شدتِ نور" با تغییرِسکانس های فیلم بود که کم و زیاد می شد . نور زیاد شده بود ، گویی روشن ترین جای فیلم بود ، بازیگرِ فیلم داشت این دیالوگ را می گفت : " اگر خوشبختی وجود داشته باشد و من بتوانم بهایش را پرداخت کنم ." دیالوگ را ناتمام گذاشت و فیلم را متوقف کرد درست شبیهِ زندگی اش که هیچ وقت عادت نداشت هیچ حرفی را تا آخر بشنود. بخشی از یک داستان
[قسمتی از یک داستان]
فیلم ,زیاد ,، ,نور ,دیالوگ ,تلویزیون ,دیالوگ را ,فیلم بود ,بود که ,بود ، ,ی تلویزیون
اشتراک گذاری در تلگرام
تبلیغات
درباره این سایت